Six of Crows (Szóstka wron), Leigh Bardugo

Trylogia Grisza Leigh Bardugo to taka seria, na którą mogłabym sobie narzekać i narzekać, po czym zupełnie szczerze stwierdziłabym, że to wszystko nieważne, bo i tak bardzo ją lubię. No to osadzone w tym samym świecie Six of Crows lubię jeszcze bardziej. A w dodatku tym razem zupełnie nie mam powodów do marudzenia.

Six of Crows to naładowana akcją, wypełniona ciekawymi postaciami, inteligentna opowieść o pewnym niemożliwym napadzie. I no dobra, co tu dużo mówić, Six of Crows było po prostu świetne.

Tym razem lądujemy gdzieś w ciemnych zaułkach Ketterdamu, portowym mieście w Kerchu, gdzie kwitnie handel. Tak, tak, o ile Ravka była “Rosją”, to Ketterdam jest ewidentnie “Amsterdamem”. Wśród ulicznych gangów i szemranych interesów jak ryba w wodzie czuje się Kaz Brekker, piekielnie inteligentny złodziej, który umacnia swoją pozycję jako jeden z najbardziej znanych przestępców w Ketterdamie. I Kaz właśnie otrzymuje zlecenie - ma się włamać do najlepiej strzeżonego miejsca na świecie, do więzienia w Ice Court. Celem jest uwolnienie więźnia, który jako jedyny zna recepturę substancji, która w nieprzewidywalny sposób wzmacnia moc Griszów. Coś takiego mogłoby zmienić układ sił na świecie i zagrozić interesom ketterdamskich kupców. Kaz długo się nie zastanawia, bo też w nagrodę za napad ma dostać zawrotną sumę pieniędzy… A Kaz jest chciwy i nie boi się niemożliwych zleceń. Zresztą, cytując Mikołaja z Griszy, zwykle, gdy ludzie mówią “niemożliwe”, mają na myśli “nieprawdopodobne”… No to Kaz teraz tylko potrzebuje ekipy, która będzie w stanie tego napadu dokonać.

Oczywiście ekipa się znajdzie i to właśnie ten zespół sprawia, że Six of Crows jest tak fajne i świeże. Leigh Bardugo wypełnia swoją powieść nietuzinkowymi, barwnymi postaciami i czystą frajdą jest obserwowanie, jak oni wszyscy się ze sobą ścierają, zawiązują mniej lub bardziej trwałe sojusze i przyjaźnie, jak dogryzają sobie, jak próbują się nawzajem pozabijać (albo raczej wmawiają sobie, że próbują), jak w końcu działają razem dla wspólnego (tak mniej więcej) celu. To nie są wielcy bohaterzy, którzy wyruszają na misję ratowania świata. To kryminaliści i Bardugo o tym nie zapomina. Prawdopodobnie szybko ich wszystkich polubicie (jak ich nie lubić?), ale każdy z nich ma swoje za uszami. Można zacząć dostrzegać w Kazie tego zranionego chłopca (który, tak, gdzieś tam jest), ale zaraz Bardugo przypomni Wam, jak bardzo on potrafi być równocześnie bezwzględny, chciwy i brutalny. I to jest świetne, bo Bardugo naprawdę wychodzą postacie niejednoznaczne, skomplikowane, wielowymiarowe. Najciekawszy w tym wszystkim jest chyba wciąż Kaz, przebiegły, genialny, cyniczny Kaz. Kaz, który potrafił stworzyć wspaniałą iluzję samego siebie, ale gdzieś w środku jest znacznie słabszy, niż ktokolwiek by przypuszczał. Mamy też Wylana (który jako jedyny nie ma swoich rozdziałów i w sumie nie jestem pewna, dlaczego) - syna bogatego kupca. Wylan ucieka z domu, by dołączyć do gangu i powody tej ucieczki długo pozostają tajemnicą. Jest Jesper, niepoprawny hazardzista o ciętym języku. Jest Nina, dowcipna, pełna życia, pewna siebie Grisza. Jest Matthias, honorowy Fjerdanin, który właśnie staje w sytuacji, w której będzie musiał zweryfikować swoje przekonania. Jest w końcu Inej, drobna i zwinna Inej, która porusza się jak Zjawa, co czyni ją świetnym szpiegiem. Prawdopodobnie każdy z nich ma jakieś życia na sumieniu, niektórzy wciąż mierzą się z mroczną przeszłością. Jak Inej, sprzedana w wieku czternastu lat do burdelu. Jak Kaz, który jako dziewięciolatek stracił kolejno rodziców i brata, po czym musiał nauczyć się radzić sobie zupełnie sam w brudnych zaułkach Ketterdamu.

 Zmieniłabym jedną rzecz w bohaterach - dodałabym każdemu z nich po kilka lat. Oni wszyscy mają chyba gdzieś koło siedemnastu, ale według mnie to, ile już przeszli, jak się zachowują i jak myślą, wskazywałoby na to, że są starsi. Szczególnie chyba Kaz - trochę trudno uwierzyć, że ten przestępczy geniusz, który zdążył już zresztą wyrobić sobie swego rodzaju kryminalną renomę ma dopiero siedemnaście lat. Rzecz jednak w tym, że Six of Crows to wciąż z założenia młodzieżówka (ale dość dorosła, brutalna) i chyba po prostu wiek bohaterów został dopasowany do wymagań gatunku (i rynku).

Leigh Bardugo z wyczuciem balansuje pięcioma narracjami. I robi to świetnie, wciąż popychając akcję do przodu, a równocześnie w odpowiednim momencie uzupełniając naszą wiedzę o przeszłości bohaterów. Te retrospekcje są bardzo potrzebne, by zrozumieć to, kim są tak naprawdę nasze Wrony…  Six of Crows ma więc świetnie wyważone tempo akcji, a intryga jest inteligentna i ekscytująca. Autorka nie tylko tworzy ciekawe psychologicznie sylwetki bohaterów, ale też prowadzi swoją historię tak, że nie da się od niej oderwać. Nie wszystkie informacje dostaniemy podane na tacy - Leigh Bardugo niektórych kart nie odkrywa przez bardzo długi czas, by w końcu, w odpowiednim momencie wyciągnąć asa z rękawa. Z Six of Crows jest jak z Kazem - nigdy do końca nie wiesz, co jeszcze ma w zanadrzu i co tak naprawdę planuje… Jest więc parę zaskoczeń, parę zwrotów akcji, jest też w końcu to okropne, okropne zakończenie. Książki w takich seriach powinno się wydawać hurtowo - bo ja mam teraz  niby czekać na kontynuację do września?!

Serio, Six of Crows to tak fajna i smaczna mieszanka akcji, romansu, humoru i magii, że nic, tylko czytać. A świat Leigh Bardugo wydaje się ciekawszy i bardziej złożony, teraz, gdy wyjrzeliśmy poza Ravkę. Zresztą rzeczywistość wypełniona tak świetnymi postaciami musi być interesująca.  Moi ulubieńcy to chyba Kaz i Inej (i razem, i każde z osobna), ale zaraz przypominam sobie, że przecież jest też na przykład Nina, a Nina po prostu wymiata. Ach, no i Matthias… Wszystkich ich lubię i nie mogę się po prostu doczekać drugiej części, Crooked Kingdom, bo Six of Crows okazało się rewelacyjną przygodą.

I teraz jeszcze mam nadzieję, że ktoś się zabierze za polskie wydanie.